ՏԱՐ ԻՆՁ, ԺԱՄԱՆԱԿ
Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ,
Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:
Հ ուշերից որքան հեռու եմ կենում,
Մեկ է, կապում են թևերս նրանք:
Ակնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիս
Այնպ իսի մի նոր հավիտենու թյուն,
Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս,
Դա ռնում է արդեն խորին հնություն :
Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից,
Ո ր քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ:
Փր կիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից,
Տո ւր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ:
Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ,
Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց,
Ի նձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ,
Ին ձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց:
Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն,
Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ,
Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներո ւմ
Եվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ:
Պարզեցրու , զտիր խոհերն իմ խառնակ,
Առ ք ո թևերին, տար ինձ, ժամանակ:
ԱՅՍ ՔԱՐԱՆՁԱՎՆ ԵՐՆ
Այս քարանձավն երն` անկոպ ու անբիբ
Աչքե րն են անգիր հավիտենու թյան:
Այս պարզ ու պղտոր գետերն աշխարհի
Աս քերն են անգիր հավիտենու թյան:
Կիրճե ր կուլ տված կիրճերն այս մթին
Պատկե րն են անգիր հավիտենու թյան:
Արեգա կն, անձրևն, օդն այս` մեզ տալիք
Պարտ քերն են անգիր հավիտենու թյան:
Կռիվ, կ ոտորած, դավ ու դառնությո ւն—
Մեղքերն են անգիր հավիտենու թյան:
...ԵՎ ԱՐԺԵ՞Ր ԱՐԴՅՈՔ
...Եվ արժե՞ր արդյոք, որ աշխարհ գայիր:
Մի տուն, մի գլուխ պահելու համար,
Ժամա նակավոր
Մի անմահությ ուն շահելու համար
Արժե ՞ր, որ այդքան կորուստնե ր տայիր:
Արժե՞ր, որ այդքան ժայռեր փշրեիր
Քար քարոտ մի հուն մտնելու համար,
Պարզ ու նախնական
Մ ի ճշմարտութ յուն կրկնելու համար,
Մի բուռ ինքնությո ւն գտնելու համար
Արժե ՞ր, որ այդքան, այդքան փրփրեիր:
Արժե՞ր, որ այդքան դու քեզ քրքրեիր,
Եր բ որ ուժերդ չէին ներելու`
Քո իսկ էության
Փա խած բևեռներն իրար բերելու,
Ար ժե՞ր, որ այդքան հոգսեր կրեիր:
Երբ ամպրոպի պես չէիր պայթելու,
Չ էիր վանելու այս մեղկ մարդկությ ան
Եվ մարդու մեղքերն` աշխարհից հեռու,
Արժե ՞ր, որ այդքան դու որոտայիր,
Ե վ արժե՞ր արդյոք, որ աշխարհ գայիր: |
ԹԵԹԵՎ ԼԻՆԻ
«Թող հողը թեթև լինի թեզ վրա»...
Եվ հետո ծանր մի քար են ղնում
Այդ հ ողի վըա:
Եվ հետո ծանր մի դար է նստում
Այդ քարի վըա:
Եվ հետո հողի մի սար է նստում
Այդ դարի վըա...
«Թող հողը թեթև լինի քեզ վրա»:
ՈԻ ԵՍ ԵԿԱ
Արդեն չգալ չէի կարող,
Ինչ է լ լիներ, պիտի գայի:
Ու ես եկա... Ասում են թե
Թոնրի շուրթին ուշաթափվե ց
Խրտնած շողքը լուսնյակի ,
Լուսաբացի մի պատառիկ
Եր դիկն ի վար թրթռալով,
Ը նկավ մորս հոգնած բարձի
Եվ իմ անհոգ բախտի վրա:
Երդիկն ի վեր թրթռալով
Ի մ առաջին ճիչը թռավ
Եվ առաջին ծիծեռնակի
Ծիվ-ծիվի հետ
Քիվից կ ախվեց բակի վրա:
Իրարան ցում եղավ հետո
Խաչիպ ապենց հին հոդայում...
Պապս ասաց.— Տեր երկնայի՛ն ,
Քո փառքը շատ, իմ աչքը լույս,
Տանս մի սյուն,
Մի գերան էլ ավելացավ:
Խ աչակնքեց իր երեսին
Ու մ րմնջաց տատս մի բուռ.
— Անխիղճ աստված, այս ի՞նչ արիր,
Խեղճ ո ւ կրակ սուփրիս վրա
Մի ավելորդ գդալ բռնող,
Մի բերան էլ ավելացավ:
Ի նքն իրենից ամաչելով
Հ այրս անցավ սյունի ետև,
Սրբեց ք րտինքն իր ճակատի
Եվ ա չքերի արցունքը տաք
Ու երևի մտքում ասաց.
— Արտ ու կալում ցավիս ընկեր
Գութ ան քշող ու կամ քշող
Մի ճիպոտ էլ ավելացավ...
Առան-տվին, տվին-առան,
Ու ոչ մեկը գլխի չընկավ,
Որ ա շխարհի կանաչ-կարմ իր
Երազներ ի ետևն ընկած
Երկո ւ ոտ էլ ավելացավ:
Ե րազներից քարե ծաղիկ
Եվ քարեղեն հեքիաթ հյուսող
Եր կու ձեռք էլ ավելացավ:
Ո ւ թեկուզ այս մեղքերը շատ,
Վերքեր ը շատ աշխարհի մեջ
Մի նոր մեղք էլ,
Մի նոր վերք էլ ավելացավ,
Բ այց նրա մեծ համերգներ ում
Մեր աշխարհի համ ու հոտով
Մի նոր երգ էլ ավելացավ:
ԱՅՆՊԵՍ ԵՍ ԳԱԼԻՍ
Այնպես ես գալիս, այնպես գնում,
Ով դու արարող և ավերիչ,
Որ դ ժվար է մարդ գլխի ընկնում՝
Բ երածդ ի՞նչ էր, տարածդ ի՞նչ:
Գալիս ես որպես իրարանցու մ,
Եվ անց ես կենում որպես երազ.
Կյանք իմ, դու ձրի ներկայացո ւմ,—
Բայց ինչքան թանկ ես նստում վրաս: |
ՈԻՐ ՈՐ ՆԱՅՈԻՄ ԵՄ
Ուր որ նայում եմ, քարե բարձունք է,
Քարե արցունք է, քարե ժպիտ,
Քարե ս արսուռ, է ու քարե սունկ է,
Քարե ծաղկունքի քնքշանք է բիրտ։
Քարերի վրա քարե վագրեր են,
Ուր-որ է պիտի պատռեն իրար։
Քարե երգեր են, քարե վանքեր են,
Քարե հավքեր են քիվերն ի վար։
Քարե մրրիկ է ու քարե բուք է,
Քարե բողոք է ու քարե բերդ,
Քարե շ եփոր է, քարե թմբուկ է,
Քարե թափոր է, քարերի երթ...
Քարե ընդվզում, քարե տանջանք է,
Քարե ավար է, առևանգում ...
Քարե զարմանք է ու զարհուրան ք է,
Քարե թռիչք է, քարե անկում։
Քարե ամպրոպ է ու ծիածան է,
Քարե լծկան է ու քարե մաճ.
Քարե մագաղաթ, քարե մատյան է,
Քարե խորհուրդ է ու քարե խաչ։
Մեր բաժին աստված, քո սիրտն էլ քար էր,
Որ մեզ քարերը տվիր նվեր,
Բայց ք ո կյանքը կարճ, մերը երկար էր,
Ու երկարում է քարերն ի վեր։
ԳՆԱՄ ԳՅԱԶԲԵԼԻՍ
Գնամ Գյազբելիս հողմերը շնչեմ,
Գնամ հովեըը շնչեմ Գյազբելիս ,
Թրջված ամպի մեջ թևերս թրջեմ,
Ու թևերի տակ ննջեմ Գյազբելիս ։
Գնամ Գյազբելիս զմրուխտով հարբեմ,
Ելն եմ երկինքոտ ժայռերը նրա
Եվ ներշնչանք իս խորհուրդո վ չափեմ
Արծվ ի ճախրանքը վիհերի վրա։
Գնամ շուրթերը համբուրեմ ՝ նրա
Ծաղիկն երի մեջ ծվարած ձյունի,
Փռվ եմ Գյազբելիս փեշերի վրա
Ու խղճամ նրան, ով Գյազբել չունի։
ՈՒՐԻՇ ԱՄՊԵՐ ԵՆ...
Ուրիշ ամպեր են նստել սարերին,
Ու րիշ մամուռ է ծաղկել քարերին,
Ու րիշ աչքեր են նայում արևին։
Միա յն սարերն են նույնը մնացել,
Միա յն քարերն են նույնը մնացել,
Միա յն արևն է նույնը մնացել։
Դո ւ ամպի նման փարվիր սարերին,
Մա մուռի նման ծաղկիր քարերին,
Հր ճվիր արևով, նայիր արևին։
Արև ին նայող աչքերն համբուրիր ,
Սարերին փարված ամպերն համբուրիր ,
Քարերին ծաղկած մամուռն համբուրիր ,
Մեծ ելումուտի այս դուոն համբուրիր ...
Համբուրի ր ճամփան անցավորնե րիղ,
Հիշատա կները մերձավորն երիդ,
Խոնար հվիր նրանց շիրմաքարե րին...
Ով գնաց, գնաց,— էլ ետ չի գալու,
Ու եկողներն էլ խորհուրդ չեն տալու՝
Փնտ րել անհնարն ու անկարելին ։
остальное можешь скачать здесь |
